…
De avond kwam; de avondspin
had ons onmerkbaar ingesponnen.
Alles stond still en de geronnen
minuten stroomden niet meer in.
We lagen naar het plafond te kijken
dat was ook leeg; ik werd zoo bang,
ik had één strakke koude wang,
we lagen roerloos als twee lijken…
Toen, in dit strak-gespannen niet,
opeens van zeer dichtbij de regen
stil slikkend langs het raamkozijn.
Ontdooien van vast verdriet
en o de pijn om te bewegen
om niet meer dood te mogen zijn.
Ik wil, voor ik verander
in een kei, een mier
of een papaverbloem,
de schepper worden
van een luchtkasteel.
Ik zal de daken knippen
uit inktpapier,
de kamers vouwen
uit vochtige kranten
en op de muren van muziekpapier
zal ik lachgezichten
voor de ramen schilderen
met metaalinkt.
In mijn slot zullen wonen
duiven van oud zilver.
Ik zal, voor ik verander
in een steen, een dier
of in een slingerplant,
de schepper worden van
een luchtkasteel,
want ik beschik
over de zachte handen
van een uitvinder.
Ineens was ik het vermogen
om warmte vast te houden
verloren. Nu de kinderen
het huis uit zijn, snoof ik,
ja ja. Ik kroop onder steeds
meer dekens. De kachel
loeide. De warmste van ons
tweeën kon mij niet meer
verhitten. Ik rilde en
huiverde alsof ik oog
in oog stond met de dood.
Wat ook zo was. De dood
en ik stonden op een dijk.
Tussen ons was niets dan
een aanzienlijke afstand.